سنجش مهارت ارتباط بین فردی و عوامل مرتبط با آن در دانشجویان پرستاری و مامایی

سنجش مهارت ارتباط بین فردی و عوامل مرتبط با آن در دانشجویان پرستاری و مامایی   آسیه نمازی۱*، حسن همایونفر۲ ۱. مربی، گروه مامایی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت، گیلان، ایران. ۲. کارشناس ارشد، هنرآموز آموزش‌وپرورش ناحیه ۲ رشت‌، گیلان، ایران. * نویسنده مسئول: رشت، پل طالشان، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت. تلفن: ۰۱۳۳۳۲۷۲۸۰۱                               Email: anamazi۵۵@yahoo.com          چکیده:            مقدمه: توانایی مهارت‌های ارتباطی، به عنوان یکی از مهارت‌های اجتماعی پایه در نظر گرفته شده است. در علوم پزشکی نیز ارتباطات رکن اصلی مراقبت از بیمار محسوب می‌شود؛ بنابراین توانایی برقراری ارتباط مؤثر دانشجویان با تیم درمانی و همکاران خود منجر به پیشبرد اهداف آموزشی و درمانی شده و تأثیر بسزایی در عملکرد آنان در مراقبت از بیماران دارد. هدف از این مطالعه بررسی وضعیت مهارت ارتباط بین فردی در دانشجویان پرستاری و مامایی و عوامل مرتبط با آن بود. روش بررسی: این مطالعه توصیفی- تحلیلی بر روی ۳۴۷ دانشجوی پرستاری و مامایی دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت که به روش تصادفی انتخاب شده بودند، انجام گرفت. از پرسشنامه استاندارد مهارت‌های ارتباطی بین فردی با ۱۹ سؤال استفاده شد. از آزمون‌های آماری تحلیلی نظیر، تی مستقل، کای دو و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS نسخه ۲۲ انجام شد. یافته‌ها: میانگین سنی دانشجویان مورد بررسی،٣٨ /٦±٢٢/٥٩ سال بود. میانگین نمره مهارت ارتباط بین فردی در دانشجویان مامایی٧٢ /٨± ٦٤/١٧ و در دانشجویان پرستاری ٧/٩٧±٦٥/٦٢به دست آمد.٣/ ٥٧درصد از دانشجویان، مشکل ارتباطی داشتند. بین متغیر سن، ترم تحصیلی و وضعیت تأهل با نمره ارتباط بین فردی دانشجویان ارتباط آماری معنی‌داری مشاهده نشد. در دانشجویان مامایی بین معدل با سطح برقراری ارتباط بین فردی ارتباط معنی‌دار وجود داشت (٠/٠٣=P). بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به وضعیت نامطلوب ارتباطی در دانشجویان به نظر می‌رسد برنامه‌ریزی برای آموزش مهارت‌های ارتباطی مؤثر و برگزاری کارگاه‌های عملی در این زمینه می‌تواند جهت بهبود وضعیت ارتباط بین فردی دانشجویان در اولویت قرار گیرد.   واژگان کلیدی: مهارت‌های ارتباط بین فردی، دانشجو، مامایی، پرستاری